Rzeczy odzyskały cienie

Powróciła światłość, rzeczy odzyskały cienie.

Noc jest do spania, dzień - do śnienia.

Zachód słońca - do oglądania.

O, tak było.

A teraz rośnie tu śnieg

I co z tego, że z tyłu jest ambasada Korei Północnej? Oraz tak zwane ruskie bloki, te zamieszkałe i te opuszczone, w których jest ponoć burdel, a tak naprawdę chyba tylko kasyno. Czy inny prywatny klub do hazardowania się. I co z tego, że walają się tu śmieci, przywożone przez eleganckie paniusie, w korpo mundurkach, a czasem w odzieży dresikowej, z tych dizajnerskich dresów, szara melanżowa dzianina, kroju strukturalnego, wskazująca na poziom lub i trzy wyżej, pracę z domu, walić korpo, podjeżdżają wypasionymi brykami, myk! i woreczki siuup!. Oraz przez eleganckich panów, garniturki, lub casual dyskretna elegancja, a pod tym staranna, acz nie nazbyt ostentacyjna rzeźba, bryki większe, worki pojemniejsze, a czasem i stary materac. Zieleń wszystko zarośnie, zakryje, pochłonie. Cóż, że 1/3 zajęła ulica, po cholerę zrobiona, skoro nie ma dalszego ciągu trasy przez skarpę wiślaną. Może kiedyś będzie, pewnie niedługo. I zabudują te moje Dzikie Pola, jest już piękny projekt. Póki co - nie. Został kawałek rojstów, porośniętych mimozowymi gajami, na wysokość człowieka, winoroślą, pnącą się po drzewach, są strawberry fields, z doskonałą odmianą starodawnych ananasówek, które dziczeją, rodzą coraz mniejsze owoce, o coraz bardziej skoncentrowanym smaku. Widać ślady byłych działek - a to marcinki, a to łany mięty, a to zakwitną irysy. I są wiśniowe sady. I pozostałości plantacji porzeczek. I szkielet umarłego domu z szalejącymi bzami wokół, jak jest bzowa pora.

Są bażanty, piłujące dzioby, jakby ktoś ostrzył nożyczki, zasiadające ze zwisającymi ogonami wysoko na drzewach, a czasem pomykające w mimozowych/nawłociowych korytarzach o przedwieczerzu; niekiedy pies spłoszy stadko kuropatw albo podsypiającego bezdomnego. Bezdomni przychodzą tu też opalać kable z osłonek. Parki orientacji wszelakiej również korzystają z krzaczorów i podściółki traw jedwabistych. Nad rojstami krążą pustułki, mieszkające w ruskich blokach w kotłowniach gazowych na dachu. Krążą, krążą, i nagle - bach, pikują w dół, porywają nornicę czy kreta.

Ale teraz, tam, gdzie rosną mimozy oraz łąkowe rośłiny, rośnie śnieg. Chodzimy ostatnio częściej z psem na Dzikie Pola, bo jest chłodno, pies da radę dojść i się cieszy, lubi tam być. Kroczyć z przodu, być zwiadowcą, wiedząc jednocześnie, że człowiek, małpa wyprostowana, ogarnia sprawę z góry i z szerszej perspektywy. Ostrzega krótkim hau!, kiedy dostrzeże coś niezwykłego, pyta, czy ma zareagować. Teraz, zimą, dzieje się niewiele. Napotykamy głównie psy z ruskich bloków - zadbane, świetnie wychowane, championów wszellkich wystaw. Tych nowych nie znam, kiedyś była pudliczka brązowa, z tych największych pudli, która zgarniała  medale na wszystkich polskich wystawach za najpięknięjszego psa, była też wspaniale zbudowana, łagodna, z dziećmi chowana amstaffka Daisy ("Dejzi, zuby fe!"). Teraz są nowe, spotykają się w tych tunelach mimozowych, czasem warkną, ale walki nie ma, mijają się w mrożnej mgle, tak sobie chodzimy mimo, szadż na mimozach.

Prace sezonowe

Spotykam dziś mojego parkowego znajomego. Chodzi wzdłuż brzegu stawu, popatruje na drzewa. Wygląda jakoś nieszczególnie, odnotowuję.

- A, to pani, dzień dobry pani, ja tak patrzę, jak zdjąć moje spławiki, co się pozaczepiały o gałęzie. O, widzi pani? Tam jest jeden.
- Dzień dobry, no widzę. Ale to chyba dopiero jak mocniej zamarznie, bo jeszcze lód za cienki, żeby wchodzić.
- Parę dni mróz potrzyma, to już da się wejść. A tam był jeszcze jeden, ale albo ktoś mi go zdjął albo wiatr zwiał. Może wypłynie, jak lód zejdzie.
- Tam coś wisi, tylko chyba nie spławik, raczej błystka.

Wyciągam aparat, patrzymy przez teleobiektyw.

- Błystka. W takim razie to nie moja. Jeszcze jeden jest do zdjęcia, koło wyspy. Wie pani, takie prace sezonowe trzeba wykonać.
- Dawno pana nie widziałam. Mijaliśmy się może?
- Bo ja tu dawno już nie byłem. Jak to się mówi, wchodziliśmy w nowy rok z chłopakami. I tak się zeszło. Nie ma lekko, pani kochana, nie ma lekko w tym życiu.

Powietrze inne było czyli resortowe owczarki

- A dzień dobry szanownej pani! - powitał mnie na skraju parku za kościołem pan, jeszcze nie starszy, choć i nie najmłodszy, z pieskiem.
- Dzień dobry szanownemu panu - odpowiedziałam, bo co mam na powitanie nie odpowiedzieć, choćby i nieznajomemu, a jednak jakoś znajomo wyglądającemu, gdyż pan miał w sobie to sieleckie je ne sais quoi, a poza tym - z pieskiem, więc swój z zalożenia.
- Chłopak pobrykać idzie? Ile ma lat?
- W październiku skończył 13, dziadeczek, za mocno nie pobryka.
- Morda siwa, ale jeszcze byku z niego, a poza tym co to za wiek? Ja, pani kochana, miałem dwa owczarki niemieckie, parkę, on umarł, jak miał 19 lat, a ona - 18, ale to było w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, powietrze inne było, ludzie zdrowsi byli i psy, to sobie pożyły, my wtedy z rodzicami mieszkaliśmy w jednostce w Rembertowie, i mówię pani, co rok, to prorok, no, nie co rok, było 8 miotów, po 6 i więcej szczeniaków, ludzie czekali na nie w kolejce, tatuś sobie za te szczeniaki kupił pierwszy pojazd, bo to prawdziwe owczarki niemieckie były, nie to, co teraz, te pokurcze z podkuloną dupą, piękne psy, resortowe owczarki, bo z milicyjnych psów oba, w gienach to miały, a jakie były silne i skoczne, ten mur to by jak nic na raz wzięły, o, widzi pani, kto nas patrzy? kościelna suka, jak to ja ją nazywam, nie powiem, zadbana jest, sierść błyszcząca, ten wybieg ma wcale niemały, ale ona się nudzi, od razu po pysku widać, a na plebanii tylu księży, siedzą tam i też się nudzą, wzięliby ją na spacer, coś pożytecznego zrobili, ale nie, oni z nią nie wychodzą, tylko czasem ją wyprowadza taka pani, co to w kancelarii pomaga, to i nic dziwnego, że suka się nudzi, tak wygląda sobie, albo i wyjdzie na mur, a zdarza się, że i zeskoczy, ale nie trzeba jej się bać, jest łagodna, nie to, co moje owczarki, te to ostre były, a jak mieliśmy się wyprowadzać z jednostki, to one chyba nie chciały, umarły, najpierw ona, potem on, ja bardzo przepraszam, że tak pani czas zająłem, ale ja to lubię sobie tak z kimś inteligentnie porozmawiać, wymienić poglądy, uszanowanie i miłego dnia życzę.

kościelna vel proboszczowa suka

Z lekka przytłoczona potokiem wymowy pana zastanawiałam się przez cały spacer, dlaczego jakoś jednak mi wyglądał znajomo. Wracam do domu - bingo! Mam pana w archiwach na zdjęciach z trzech kolejnych Festynów Sieleckich, w galerii typów sieleckich.

A poza tym uświadomiłam sobie, że nie tylko ja znam tubylców z widzenia. Oni też mnie znają. Ja też jestem tubylcem.

Proboszczowa suka

Wdziałam z rezygnacją wellingtony i udałam się z psem do Parku Sieleckiego, celem dokonania wieczornego zrzutu. A tam - znajoma pani z pieskiem. Alejką iść się nie da, udeptana, wyślizgana, brniemy więc obrzeżem, przez stracciatellę ze śniegu i psich kup, że pociągnę temat mrożonych deserów na zimowym podłożu. Tak sobie gadamy, że wszystko płynie, że kalosze, z uwagi na koniecznośc spacerów z psami, to najpotrzebniejsze nam obuwie, że mamy po trzy pary kaloszków, że może by nabyć kolejne, bo, skoro i tak najczęściej w nich chadzamy, to niech będzie jakaś odmiana, decyzja, które dzisiaj, dobieranie pantofelków do stroju. Że idzie mróz i to wszystko stężeje. Że ciemno, nie ma oświetlenia w parku, choć od śniegu trochę jaśniej. Liczymy na to, że psy doniosą swój ciężar do Casa Rosada czyli Villi Monaco, gdzie, jakoby, wśród innych postaci ze świata znanych i bogatych, ma apartament Jose Carreras. Tam następuje iluminacja luksusu, rozświetlają się reflektorki z czujnikami ruchu przy ogrodzeniu, łatwiej psi urobek namierzyć i zgarnąć. Psy donoszą, czynią, co należy, zgarniamy, odtrąbiamy odwrót.

Przy skraju parku, na murze za kościołem, stoi duży czarny kudłaty pies i szczeka, z pozoru groźnie, bo głos ma jak kościelny dzwon. A dokładnie - suka, znam ją, mieszka w zagródce za kościołem, często wystaje na tym murze, z nudów, woła "hau!", ogonem macha, spragniona interakcji z innymi psami i w ogóle wrażeń. Czasem skacze z muru, idzie na giganta, biega po parku i okolicy, jest przyjazna wobec ludzi i psów.

Znajoma pani z pieskiem stwierdza, że coś trzeba byłoby z tą suką zrobić, bo ma kiepskie życie w tej zagródce.

- Oni ją za mało wyprowadzają na spacer, siedzi tam, zamknięta i się nudzi. Ja już interweniowałam u proboszcza, żeby może by ją gdzieś oddał, jak nie ma komu z nią wychodzić. I że po co im ten pies. A on na to, że były włamania i pies jest potrzebny, żeby pilnował. A ma wybieg, jak raz dziennie pójdzie na spacer, to wystarczy. Żal mi jej, tej proboszczowej suki, życie ma sobacze.

Czego nie wolno psom

Jak wiadomo z fejsbuka, blogów i ogólnie internetów, przyszła zima. To ja też o zimie,  kto bogatemu zabroni?

Zimę mój pies bardzo lubi, a zwłaszcza śnieg. W końcu przodków ma z Północy, latem się męczy w czarnym futrze na słońcu i ogólnie od upałów. A i dobrze prezentuje się na śniegu, tak wyraziście, wyrafinowana elegancja b&w, chiński znak w ruchu. Wprawdzie już zeszłej zimy nie wykonywał, z uwagi na wiek chyba i kondycję stawów, slalomu w salopie po śniegu czyli rzutu na bark i przesuwania ślizgiem z napędem na łapy, jak poniżej widać w materiale archiwalnym. Hmm, zawsze ta aktywność budziła moje podejrzenia, czy jednak przodkowie labradorów na tym Labradorze nie zadawali się z fokami.

Ale nadal można zimą wsuwać nos w śnieg i dmuchać, pochrupywać kawałki lodu i zmrożonego śniegu, a przede wszystkim - nawęszać się do upojenia, a że chyba wszystkie suki w okolicy mają cieczkę, upajać się jest czym. Węszy bez przerwy, a czasem zlizuje cytrynowe sorbeciki i za nic nie daje się od tej czynności odciągnąć. Zimą jest pysznie!

Czyli wiadomo.

Można też włazić w kadr oraz, korzystając z nieuwagi pani, zajętej przytykaniem sobie do twarzy jakiegoś pudełka, zażyć kąpieli w ostatnim nadającym się do tego kawałku stawu. Nic to, że trzeba pokonać strome zbocze (bo od płaskiej strony jest na wodzie to coś, na co lepiej nie włazić, bo może się zdradziecko załamać i wtedy jest słabo, jedna lekcja wystarczyła, by zapamiętać na całe życie). 

Zimą jedna rzecz jest jednak przykra - sól na ulicach i chodnikach. Dlatego w drodze powrotnej z parku zaraz za pasami wprowadziłam psa na skrawek trawniczka, gdzie leżał śnieg, a nie kryształki soli, pokrywające chodnik obok. I w tym momencie podeszli do nas dwaj panowie policjanci, którzy stali przy przejściu już kiedy szliszmy do parku, młode chłopaki, chyba nawet młodsi od młodszych aspirantów.

- Czemu pies jest na trawniku? - pyta ten niższy.

"Czemu pies szczeka, rwie się na łańcuchu?" - tak mi się jakoś automatem skojarzyło z "czemu pies". Ale na pytanie odpowiadam, grzecznie i zgodnie z prawdą:

- Ponieważ na chodniku jest mnóstwo soli, od której popękają mu łapy.

- Psom nie wolno przebywać na trawnikach.

"To zejdźcie, panowie" - już miałam na końcu języka, ale się w porę powstrzymałam, zamiast tego pytam:

- A dlaczego nie wolno?

- Bo...bo takie jest prawo!

- Jakie prawo?

- Zostaw panią w spokoju - włącza się do akcji ten wyższy - A pani nam za to powie, gdzie tu w okolicy spożywają alkohol.

Że nie pytają o lokal gastronomiczny z wyszynkiem, to pojęłam od razu, ale dlaczego "ZA TO"? Za co? Za zostawienie w spokoju?

- Bo my tu mamy praktyki i musimy się wykazać.

Co ja, jakiś konfident jestem, będę ziomali z dzielni sypać?

- Wiecie, panowie, tu są kulturalni ludzie, o tej porze nie piją.

- No właśnie widzimy, bo nam powiedzieli, że element mieszka na dzielnicy, a my już dłuższy czas tu stoimy i NIKT nawet na czerwonym nie przeszedł. 

...a człowiek - kaleka

Słabość mię jakaś wzięła, a może to nie słabość tylko wkurw? Albo słabość wzięła, a wkurw przyatakował i dopadł tym łacniej, żem osłabiona? W każdym razie z okazji Wielkiej Orkiestry Świętojebliwych Pomyj, które ostatnio lały się strugami, trudniej mi było na świecie. Tak, jak jest mi trudniej z okazji innych narodowych dni hejtu, jak w okolicy 11 listopada. Bo, niestety, rzecz nie jest tak prosta, jak powywalanie z listy fejsbukowych "znajomych" (o ile jeszcze jacyś do wywalenia się ostali po Święcie Niepodległości). A zresztą ja nie wywalam, "znajomi", wrzucający na fejsbuka pełne nienawiści idiotyzmy, sami mnie usuwają. Problem z tymi, których nie da się usunąć z realu. Problem w tym, że to się dzieje na tak ogromną skalę, że ci upajający się własną prawością w słusznej, ich zdaniem, nienawiści, to już nie jest margines. I jest mi trudno w takich momentach, bo boleśnie dociera do mnie z każdym narodowym świętem nienawiści to, że nie ma tu rozmowy, nie ma możliwości porozumienia. Bo wszyscy ci, którzy teraz mieli dużo radości z obrzucania Owsiaka gównem, do żadnego porozumienia nie dążą. Rozmowa nie jest możliwa, bo na jakiekolwiek argumenty są odporni. Można pokazywać sprawozdania, tłumaczyć, jak je należy czytać, można odsyłać do wyników kontroli finansowej. Nawet, jeśli się okaże, że stawiali fałszywe zarzuty, faktów do świadomości nie przyjmą. Ani ci, którzy niepokornie warzą paszę z pomyj, ani ci, którzy nią się karmią. Jest jak w tym dowcipie, kiedy to po imprezie dzwoni jeden koleżka do drugiego:

- Wiesz, stary, tak przykra sytuacja: po twoim wyjściu okazało się, że zginął mi portfel.
- Ale coś ty, chyba nie myślisz, że to ja?
- No, nie, portfel się znalazł, ale niesmak pozostał.

Gdyż nie fakty tu chodzi, tylko o to, żeby niesmak pozostał.

W jednym chórze z niepokornymi wystąpił portal, który nazywa się katolickim. I tak oto "nie daję Owsiakowi" stało się cnotą oraz elementem walki z szatanem, a sam Owsiak dołączył do grona takich książąt ciemności, jak Hello Kitty czy gender. Tak to jest, kiedy pobożność pomiesza się z bigoterią, a duchowość, sprowadzona poniżej pasa, staje się dupowością. Bez serca. I bez mózgu.

Mój Dziadek mawiał:

"Głową muru nie przebijesz. Mur jak stał, tak stoi, a człowiek - kaleka".

Przyjąwszy więc do wiadomości, że #takasytuacja#, że tak już będzie, przy każdej możliwej okazji, "Haters Gonna Hate", postanowiłam podjąć działania autoterapeutyczne, coby mnie wkurw nie zadusił. Albowiem - jak powyżej, nie ma rozmowy ani porozumienia, no, to lećcie sobie, hejterzy, jak pociski, alleluja i do przodu, ja schodzę z drogi.

W sobotę była akcja ratowania się terapią zajęciową, byle dalej od internetów. Oraz comfort foodem. Już rano poczułam bowiem jakąś wewnętrzną pustkę, w brzuchu, tak konkretnie. Zawsze to poziom wyżej, pomyślałam, widać moja duchowość to brzuchowość i trzeba o nią zadbać. Padło na gołąbki, jedzenie z dzieciństwa, kiedy wszystko było prostsze.

Mój mąż na hasło "gołąbki" wyraźnie się ożywił; nie przewidziałam jednak, że popadnie w stany ekstatyczno-hipomanijne. Na zakupach pod domem zginął na godzinę, po czym przytargał kapustę wielkości piłki lekarskiej, tej większej. Szukał jej po całej okolicy, ba, zwrócił kapustę, zakupioną w warzywniaku, kiedy w sklepie "U Brudasów" znalazł większy okaz!

Wiadro farszu narządziłam, kapustę nacięłam przy głąbie i wsadziłam do największego gara, jaki mam na stanie. Kapusta się blanszowała, a tu za oknem przez atrament na niebie przedarła się światłość i zaczął się pokaz świateł i parada chmur. No, i tak się miotałam, pomiędzy oddzielaniem azbestowymi paluszkami kolejnych warstw liści z kapuścianego łba (chyba z wodogłowiem), niczym Dennis Nilsen, kiedy w swym mieszkaniu w Cricklewood sporządzał ludzką głowiznę, a uchylonym połaciowym oknem. Co chwilę zmieniał się układ świateł i kolorów, czego za nic nie chciałam przegapić. Normalnie tu i teraz, doznania mistyczne na zmianę z kapustą.

Pokaz trwał, a ja uniesienia zaokiennością przeplatałam zawijaniem, jak ten świstak, farszu w liście. Zapakowałam wielkie jak kabany gołąbki do szybkowara i w końcówce pokazu wykonałam sos pomidorowy. Po czym, już bez konieczności latania do okna (no, dobra, daleko nie jest, może z półtora metra), poczęłam delektować się chwilą, kiedy już minęło to pobudzenie i obawa, że coś mi za oknem umknie.

Pachniało kapustą, czosnkiem i ogólnie sosem pomidorowym oraz hiacyntem, który właśnie osiągnął fazę maksymalnego rozkwitu czyli gnących się pod własnym ciężarem pał. Bardzo piękna kompozycja, zaprawdę, w sam raz pod stan mistycznych uniesień.

A kiedy otrzymałam nagrodę za swe dzieło czyli zeżarłam tyle gołąbków, że nie byłam w stanie się ruszyć, walnęłam się z tym rozkosznie ciążącym w brzuchu gołąbkowym płodem w hamaku przy choince i przespałam dwie godziny, pełne snów o mocno zawikłanej fabule i chyba w 3D.

Chwilowo pomogło.

Ale w niedzielę było szaro, z nieba waliło żabami, a z internetów - gównem. Powtórka z pożerania gołąbków tylko na chwilę rozjaśniła niebo.

W poniedziałek przyszła światłość, ale słabościowkurw trzymał, a robota nie szła. Postanowiłam więc to rozchodzić. Podobno poziom zadowolenia z życia trwale podnosi przeprowadzka w pobliże terenów zielonych. Na szczęście, nie muszę kupować krowy, żeby się mleka napić, mam trzy parki do wyboru w okolicy. Teraz wszystko to zasypuje śnieg, ale w poniedziałek było tak.

Zrzucając wkurw obeszłam Łazienki w tempie Korzeniowskiego, wyprzedzając kijkowców, biegaczy, a nawet meleksy. Po czym już spokojnie udałam się do sikorek i kowalików, sprawdziłam co u kaczek mandarynek, próbowałam nawiązać rozmowę z łabędziem, ale, jako niemy, nic nie powiedział.

Najbardziej lubię Łazienki tuż przed zachodem słońca, w dzień powszedni, kiedy ludzi jest tam niewielu, alejki niemal puste.

Mało się nie zabiłam o własne nogi, oglądają z zadartą głową takie oto wzorki:

I nagle...chmury jak góry sprawiły, że w miejscu, które znam przecież na pamięć, nie wiedziałam, gdzie jestem. Czas przestał istnieć. Myślli przestały istnieć. A z nimi wkurw.

Ci, którzy pragnęli, żebym napisała o prozie życia, a dokładnie - mojego życia - proszę bardzo, oto macie.
Pozostali chyba nie dotrwali do końca.

Zielony siusiak

Moja prapraprababka Urszula była świętą. W każdym razie według kryteriów Josemarii Escrivy de Balaguera, założyciela Opus Dei, który twierdził, że kobieta zyskuje świętość po urodzeniu ośmiorga dzieci. Drogę ku świętości rozpoczęła w wieku lat 16, kiedy to została wydana za mojego praprapradziadka, będącego mocno starym kawalerem, gdyż miał naonczas koło czterdziestki. Ale najwyraźniej mógł. W okolicy osiągnięcia wymaganego dla świętości limitu (co nastąpiło dość szybko, bo tempo mój praprapra, czy raczej Priaprapra miał szalone) nieboraczkę dopadła depresja, wtedy zwana jeszcze melancholią. Z melancholii leczyć miał ją krzykun, odmiana szeptuna, stary Tatar, który zamykał się z nią w pokoju i straszliwie wrzeszczał. Taka terapia. Nie wiadomo, czy pomogła, w każdym razie droga ku świętości trwała aż do czternastego potomka. Wedle przekazów rodzinnych prapraprababka Urszula była osobą anielskiej cierpliwości i świętej dobroci. Tylko czasem miewała napady smutku. Najwyraźniej osiągnęła świętość, a i chyba palmę męczeństwa, gdyż praprapradziadek był tyranem i despotą; kiedy umarł, najmłodsze dzieci tańczyły z radości, jak te dzieci u Hrabala, co to się wzięły za rączki i tańcowały wesoło, a zapytane o powód tego świętowania odpowiadały: "Tatuś nam umarł!".

Moja Babcia od swojej babci i matki słyszała od dziecka, że "małżeństwo to męczeństwo". I nie chodziło im o męczenie się z mężem, bo one już mężów miały spoko. Oraz pierwsza dzieci sztuk jeden, druga - dwójkę. No, może moja Prababcia miewała ze swoim mężem jazdy, kiedy zamykał się na kilka dni w pokoju z dużą flaszką wódki, rewolwerem i czaszką, należącą, jak twierdził, do jego przyjaciela, który zginął za rewolucji. Może chciał z kimś pogadać w domu pełnym kobiet, które zresztą i tego towarzystwa go pozbawiły, zakopując czaszkę na cmentarzu. Zapytane o los czaszki oznajmiły: "diabeł przyniósł, diabeł porwał". Ale nie o męczeństwo z mężem im chodziło, tylko o konieczność dokonywania nudnych i, w ich pojęciu, jałowych czynności obrządku domowego. Których nie cierpiały. Moja praprababka uciekała w wiosłowanie łódką po jeziorze i dzierganie koronek (mam do dziś szal, a może obrus jej produkcji, już w dwóch kawałkach, jeszcze w jednym miałam go na sobie na szkolnym balu karnawałowym w roku 1980). Moja Prababcia z czynności domowych lubiła jedynie pieczenie bab wielkanocnych - poziom miszcz - wyrabianych w wielkich dzieżach. Może dawało jej to poczucie sprawczości, kontroli nad przemianą wręcz alchemiczną. Co rozumiem, kuchenna alchemia też mnie kręci. Jasne, robiły wszystkie te nudne, repetytywne rzeczy. Podcierały tyłki dzieciom i starcom, dbały, żeby wszyscy byli nakarmieni i oprani. Ale bez specjalnego emtuzjazmu. Podobnie moja Babcia. Gotowała gary żarcia, w domu pełnym ludzi, dbając, by nakarmić też listonoszkę, inkasenta, moje koleżanki i zastępy innych. Przewalała sterty prania i prasowania (a prasować akurat lubiła, bo czynność ta dawała Jej okazję do rozmyślań). Ale żeby widzieć w tym szansę na rowój osobisty czy kształtowanie duchowości i wzrastanie w wierze? W życiu! Nad garami układała (całkiem niezłe) wiersze, czytała po nocy, oglądała filmy, wessana w telewizor (mawiała, że "Purpurowa róża z Kairu" to o niej).

I taka była summa przekazów, którą otrzymałam - "małżeństwo to męczeństwo", "kobieta powinna mieć zawód oraz własne pieniądze". Małżeństwo stanowiło w zasadzie koniec możliwości realizowania własnych aspiracji. No, bo ktoś musiał te tyłki i nosy obcierać oraz żywić i opierać.

W wieku lat mniej więcej dziewięciu, przeprowadziwszy własne studia genderowe, uznałam, że chciałabym być chłopcem. Nie na zawsze, wtedy. Przekaz rodzinny mówił, że kobiety są mądrzejsze, wrażliwsze, wartościowsze, silniejsze i tak dalej, ale faceci mają w życiu lepiej i tyle. Uznałam, że, w każdym razie, póki co, może uda się połączyć jedno z drugim, tym bardziej, że w tym czasie dziewczynki, moje rówieśnice (czyli starsze ode mnie o rok, a nawet i dwa, gdyż ja poszłam do szkoły mając lat 5 i 9 miesięcy) są po prostu beznadziejnie nudne. Wodziły się objęte w pasie po szkolnym korytarzu, tworzyły jakieś układy i koterie, co najwyżej grały w nudną śmiertelnie gumę. A chłopcy byli fajniejsi. Bo jeszcze się bawili, w prawdziwe, wymyślane zabawy. Więc chciałam być chłopcem. Miałam krótkie włosy, chodziłam w spodniach, bawiłam się z chłopakami. Czasem było strasznie, jak mnie testowali, czy się nadaję. I ja, żeby udowodnić, że jak najbardziej, właziłam najwyżej na drzewa i takie tam.

A najbardziej zazdrościłam im siusiaków. Bo siusiak dawał wolność. Można było się odlać, gdzie się chciało. Na przykład jak się jeździło godzinami na sankach w lesie. Dziewczynkom było trudniej, wśród bezlistnych drzew były zbyt widoczne. I to rozbieranie się i wystawianie tyłka na mróz. Więc ulepiłam z zielonej plasteliny siusiaka dla dziewczynek, do sikania zimą w lesie. Wyglądał podobnie, jak to:

Niestety, mój prototyp nie sprawdził się, w kieszeni tracił kształt, na mrozie się kruszył.

Coś mi z tego zostało. Chyba jedyna role model płci żeńskiej, jaką miałam, to była Pippi Langstrumpf. I czasem tak sobie myślę, jak byłoby fajnie być takim na przykład Andrzejem Stasiukiem, wielkim gościem z mordą zakapiora, który może sobie jechać, gdzie chce i oblepiać błotniki krowimi plackami.

Nie, nie żebym trwała w męczeństwie, tak tylko sobie czasem myślę. 

O sensie w wianiu

- Bo ja we wszystkim szukam sensu - oznajmił w Parku Sieleckim pan, z którym wcześniej przeprowadziliśmy typową rozmowę psiarzy czyli dwa monologi "a mój pies...". - Dobrze, że tak wieje, bo skoro nie ma mrozów, żeby tę zgniliznę przemrozić, to niech ją chociaż przewieje. I taki wiatr to ludziom głupoty z głowy wywieje.

Pomyślałam, że w sumie jest tym jakiś sens, niech wywieje różne miazmaty i głupoty.

Jednak jeśli mi wywiało głupoty z głowy, to chyba z resztkami mózgu. A poza tym przewiało ucho, od strony kaprawego oka, przez co jednostronnie ogłuchłam oraz z lekka przyślepłam, co nie należy do okoliczności ułatwiających pracę tłumacza audiowizualnego, posługującego się przecież wzrokiem i słuchem. Oraz w pewnym stopniu mózgiem, który został, jak wspomniałam, wywiany.

Żeby nie było - próbowałam walczyć. Ale mam właśnie na warsztacie program o dwóch grubych panach, którzy postanawiają się odchudzić, jedząc same dobre rzeczy. Głęboko wierzę w taką metodę odchudzania, jednak każda wzmianka o odchudzaniu powoduje u mnie napady wilczego głodu. Głodna, głucha na jedno ucho i ślepa na jedno oko, z brakiem mózgu, a w dodatku nieprzyjemnie pobudzona wyciem w kominie uznałam, że zasługuję na chorobowe. Postanowiłam dać sobie to, czego jestem warta czyli leniwie płynący czas, prokrastynację przemianowałam na slow life i jednym okiem popłynęłam w internety, by nawrzucać w ten pusty łeb.

A tam - redaktor "Ogniu-krocz-za-mną" Terlikowski rąbie siekierą (jako mężczyzna z pieńkiem) karty tarota, po jednej, oraz książkę instruktażową i ciska do kominka. No, rozumiem, czymś trzeba podtrzymać płomień domowego ogniska, tu akurat - kominka. Trochę tylko mnie zaniepokoiło jego wezwanie do powszechnego tworzenia domowych spalarni takich dzieł szatana, jak literatura ezoteryczna, z uwagi na wzmożoną emisję dwutlenku węgla do atmosfery. A mówi przecież, że to palenie to dla zdrowia.
http://wyborcza.pl/1,75478,15252613,Terlikowski_z_siekiera_i_ogniem__Tak_dziala__spalarnia.html

Następnie - księdzu jednemu spod samiuśkich Tater objawił się Baranek Boży na papierze toaletowym, co uznał za bluźnierstwo i obrazę uczuć religijnych. Jako właścicielka labradora (wprawdzie czarnego, ale zawsze) nie kupuję papieru toaletowego ze słodkim szczeniaczkiem labradorkiem na opakowaniu, cóż to za niestosowne sugestie, jakoby labradorek miał służyć do podcierania tyłka. A zresztą przecież z "Gargantui i Pantagruela" wiadomo, że najlepsza do tego celu jest gęsia szyja. Gdyż:
"Zła to praca i próżny wysiłek

Chcieć papierem czysto utrzeć tyłek"

Baranka w tym klasycznym tekście o podcieraniu zadka nie znalazłam, choć, z inwentarza żywego, wymieniono: tęgiego kocura, kurę, koguta, kurczaka, zająca, gołębia i kormorana. Nie było też szczeniaczka labradorka, ale labradorków wtedy jeszcze w Europie nie było. 

Jest taki, lokalny chyba, brand srajtaśmy - "Pupuś". To by chyba nikogo nie obrażało, choć wrażliwszych może urażać, bo bardziej toto przypomina papier ścierny, niż toaletowy. 

http://wyborcza.pl/1,75478,15251745,Baranek_na_papierze_toaletowym_obraza_katolikow__.html?utm_source=HP&utm_medium=AutopromoHP&utm_content=cukierek1&utm_campaign=wyborcza#Cuk

I jeszcze - "Piątek na ulicach Warszawy [DZIEŃ NA ŻYWO]", takie coś: "Nowy przekręt na majtki - niby do testów, a płacić trzeba". W charakterze ilustracji coś, co w swej ślepocie w pierwszej chwili uznałam za nietoperza, a okazało się być damskimi majtkami. Podpisane było nawet: "damskie majtki". Jest to opowiastka pouczająca o panu Marianie, którego niepokoi fakt, iż pewna firma, nieproszona, śle mu damskie majtki i każe sobie za nie płacić. Ale spokojnie, nie ma się co bać, może słać i tonę majtek, nie trzeba płacić ani zwracać, jak uspokaja specjalistka, nie od damskich majtek, tylko ds komunikacji Europejskiego Centrum Konsumenckiego. Nie piszą słowa o tym, czy pan Marian zastanawia się nad noszeniem owych majtek, a może to taka prowokacja genderowców? Jakby nie nosił, to będzie miał na prezenty. 

http://warszawa.gazeta.pl/warszawa/1,34862,15249198,Nowy_przekret_na_majtki__niby_do_testow__a_placic.html#TRLokWarsTxt

Topole na ulicy gną się straszliwie, tak się gną, że nawet cowieczorne przeloty gawronów do noclegowni dziś odbyły się bez przystanku za moim oknem, a ja się boję, że którejś się coś złamie, a wtedy przyjdą i zrobią masakrę piłą mechaniczną, bo przecież drzewa są zagrożeniem. No, to ja się pytam, gdzie tu sens w tym wianiu?

Truchło i Ten

- Sąsiadko, pamięta pani, jak mówiłam, że jest szczur w piwnicy?
- Pamiętam, dozorca miał wyłożyć trutkę.
- No właśnie! Bo ja go dawno nie widziałam.
- Ja też po Nowym Roku go nie widziałam.
- To ja jeszcze dawniej, nawet szukałam, czy gdzieś w piwnicy nie leży.
- A, szczur?
- Przecież mówię. Już z miesiąc będzie, jak go nie widziałam.
- Pewnie zeżarł trutkę i zdechł.
- Pewnie tak, tylko teraz strach schodzić do piwnicy, jak tam truchło leży, jak w jakich katakumbach.

- Kochana, nie widziałaś ciecia? - woła niejaki Marysia, sąsiad z drugiej strony podwórka.
- Naszego dozorcy? Od Nowego Roku jeszcze nie widziałam.
- Jaki tam on dozorca, cieć, a nie żaden dozorca. U jakiego dozorcy byłby trzeci dzień popsuty domofon?

- Sąsiadko - otwiera się okno na parterze - czego chciała Ta z Góry? Bo mnie też dziś zaczepiała, ze szczurem.
- Właśnie o szczurze mówiła, że pewnie zdechł w piwnicy, bo go dawno nie widziała.
- Ja też go dawno nie widziałem. Chciała, żebym szukał, ale co ja będę jej szczura szukał. Ale może poszukać, bo jak zacznie trupem śmierdzieć, to dopiero będzie. Jak Ten przyjedzie, to poszukamy. A co Marysia chciał?
- No właśnie o dozorcę pytał, bo mają zepsuty domofon.
- Mówię, Ten się opierdala, nie pokazuje się, tylko ja muszę za niego sprzątać, bo potem drze mordę. Niech sobie sam szczura szuka, trutkę on kładł, to niech teraz szuka.

Wieczór Trzech Króli

Idę na wieczorny spacer z psem. Z naprzeciwka mama wiedzie niewiniątko, lat na oko z 5.
- Chcę chipsy - oznajmia niewiniątko spokojnie, acz stanowczo.
- Nie ma chipsów, sklepy pozamykane, są święta.
- Ale ja chcę chipsy - ton wyżej, pobrzmiewa nerw.
- Przecież mówię, że nie ma chipsów.
- Całe święta nie było chipsów - foch - Święta to kupa.

Spoglądam na niewiniątko z niejaką sympatią, najwyraźniej nie przecenia magii świąt. I wtedy...

- Chcę chipsy. Chcęę chiipsyyy! Chiiipsyyy! Chiiipsyyyyyy chcęęęęę! - wchodzi w wibracje, słychać drżenie szyb, tylko bębenka mu brakuje.
- Chiiiiipsyyyy! Chcęęę chiiipsyyyy! - taniec świętego Wita.
- Yyyyyyyyy! Yyyyyyyyyy! - opad na glebę, drgawki się nasilają, ręce i nogi młócą powietrze, niewiniątko toczy ślinę, smarki i łzy; mam ochotę zasugerować mamusi pójście na stację Orlenu, coby utulić te zemdlone łkaniem usteczki wielką paczką chipsów, bo uciec szybko od tych dźwięków nie mogę, mój pies jest staruszkiem, wolno chodzi.

Czasem myślę, że ten Herod to był mądry król.

https://www.youtube.com/watch?v=nojWJ6-XmeQ

Wolne jest czyli podsłuchy

- Jak po Sylwestrze?
- Jak zwykle.
- Czyli jak zwykle.

- I wszystkiego najlepszego z okazji Nowego Roku!
- Już był przecież, 1 stycznia.
- Ale trwa! I niech jeszcze potrwa! Wolne jest.

- Zadzwonił do mnie z życzeniami.
- I co?
- No, to mu powiedziałam.

- Byliście?
- Byliśmy. Chlali, strzelali.
- To tak, jak u nas.

- Co na to Aśka?
- Że to rok ostatniej szansy.
- Rok temu to samo mówiła.

- Jakoś nie czuć, że to Nowy Rok.
- To przez pogodę.
- Bo zimy nie ma.

- Bał się?
- Ale jak, szczał pod siebie, Sylwester w łazience.
- Zajebać chujów, co strzelają.

- Napiłem się, zadzwoniłem i zaprosiłem wszystkich.
- I przyszli?
- Chwilę po północy, chyba z 50 osób.

Raz jajko, raz...

Stary rok się zakończył światłością, nowy zaczął na szaro. Po tej rozpuście na finiszu, nowiuteńki roczek wypadł blado. Cóż, raz światłość, raz szarość. Raz jajko, raz...

W dzieciństwie jeździłam z Dziadkiem na wczasy. Do ośrodka wczasowego w lesie, nad jeziorem, z małymi, z lekka zatęchłymi domkami. Jeździliśmy tam w czerwcu, jeszcze przed sezonem, i zwykle poza nami w całym ośrodku było może ze dwóch dziadeczków wędkarzy. Święty spokój, dziura zabita dechami, sklepik GS-u otwarty przez parę godzin dziennie, kawałek od ośrodka tartak i kilka chałup. Do jednej z nich chodziliśmy po mleko i jajka. Przy okazji którejś takiej wyprawy Dziadek, który uwielbiał mnie wkręcać w różne bajki, wytłumaczył mi, w jaki sposób nie dopuszcza się do tego, żeby kury znosiły jajka, gdzie popadnie. Otóż należy o stałej porze, rano, przed wypuszczeniem kur z kurnika, każdą po kolei włożyć do specjalnej formy. Kiedyś takie formy były drewniane, teraz częściej są plastikowe. Forma składa się z dwóch rozsuwanych skorup, wyprofilowanych w kształt kury, zamontowanych na stojaku, ze śrubami z boków. Wkłada się kurę do środka i śrubami z boków delikatnie dokręca, tak, by te skorupy lekko ścisnęły kurę. Podstawia się rękę i kura znosi jajko. Można, oczywiście, całą operację przeprowadzić bez formy, co się nazywa macaniem kur, jak wiadomo, ale w formie jest wygodniej, bo kura się nie wyrywa. 
Wiedziałam już z doświadczenia, że okazywanie kurze miłości za pomocą uścisków kończy się obsraniem, zapytałam więc, czy nie ma ryzyka, że zamiast jajka zniesie gówno.
- Raz jajko, raz gówno, jak to w życiu - stwierdził Dziadek. 

Raz jajko, raz gówno, taka prawda, ale w 2014 życzyłabym sobie jednak więcej jajek, niż w 2013. I nie tylko o dni słoneczne mi chodzi. A zamiast kur na obrazku są kaczki w światłości, na dobrą wróżbę, na szczęscie.

Urodziny i sporty ekstremalne

Otóż jak ma się urodziny w ostatni dzień roku, to jest trudniej. Wam, robaczki, licznik bije i odmierza upływ lat w kalendarzu, a mnie to niejako podwójnie mocno. I dlatego zwykle pod koniec roku coś mi odwala, czuję nagłą, a przemożną potrzebę zmian, przemian, fikołków. Już, już mnie kusiła radykalna zmiana fryzury, ale to ćwiczyłam - raz postanowiłam zostać blondynką, w głębokich latach '80, a właściwie to w końcówce, rok '88, została zakupiona w Pewexie farba L'Oreal (wtedy jeszcze nie "jesteś tego warta"), w zakładzie fryzjerskim na Grochowskiej nałożona wieczorem 30 grudnia, do domu wróciłam wstrząsana szlochem, z blond watą cukrową do pasa. Watę zmoczyłam, wcisnęłam beret na łeb i pognałam, łkając, do mojej koleżanki, która regularnie farbowała włosy i zawsze miała jakieś zapasy farb. Miała, pół tubki Londy w kolorze chyba mahoń. Było mi ganz egal, byle nie ta blond wata. Efekt na jeszcze chodzącym odbarwiaczu? Karminowe pasma na niemal bieli, fryzura biało-czerwona, jak tęcza patriotyczna. No, to przez jakiś czas byłam niezmiernie stylowa i awangardowa, do fryzu została dodana karminowa szminka (ach! gdzie ten odcień? Bourjois już go nie produkuje!) oraz szalik w stosownym kolorze. Innym razem opitoliłam z długiego na bardzo krótko.

Postanowiłam powstrzymać te końcoworoczne i przedurodzinowe zapędy i, w zamian, wybrałam się w miejsce nieznane. Miało być spoko, wyjście na dach i oglądanie panoramy Warszawy.
Tylko nikt mi nie powiedział, że na dach trzeba się wspiąć na wieżę (dobra, wieżyczkę, ze 3 piętra wysokości), ślimakiem, bez poręczy, za to z wiązką kabli elektrycznych w miejscu, gdzie można by się czegoś uchwycić. Obrazek powyżej pokazuje ten łatwiejszy moment, na samej końcówce, wcześniej były schodki murowane, dużo trudniejsze do pokonania.

Czy można mieć lęk wysokości i klaustrofobię naraz? Można. Jeśli trzeba wejść na wieżyczkę schodami, których forsowanie przypomina pokonywanie komina w jaskini. Z pochyloną głową,bo jest tak nisko. I ciasno. I z zakrętami schodów, tak, że ma się wrażenie obracania wokół własnej osi. Na tej 1/4 usiadłam w wykuszu przy zamurowanym oknie i oznajmiłam, że jeśli nie wykują mi tu otworu do świata, światła i powietrza, to ja tu już zostaję. Rzygać mi się chciało, prawdziwie i konkretnie, dusiłam się klaustrofobicznie, jednocześnie mając poczucie wznoszenia się na wysokość, a zarazem wiedząc, że wyzwolenie z tego duszenia oznacza wlezienie na jakąś chwiejną platforemkę i konfrontację z przestrzenią.

Ale - jak to? Ja? Zostaję? A panorama? Oraz - kto mnie stąd zniesie, jak już umrę i wyschnę, jak mumijka?
Ideologii mi trzeba było, jak zwykle w takich sytuacjach. Ideologią w fobię.

Uznałam, że to takie symboliczne wydarzenie, takie przekraczanie siebie, sport ekstremalny, przejście inicjacyjne, prowadzące ku ponownym narodzinom, dzień przed urodzinami, że się inicjacyjnie przecisnę, choć w odwrotnym kierunku, bo ku górze, i że to mnie ku nowemu wyzwoli.

Łykając pawia pięłam się w górę, zaliczając przystanek na strychu, pełnym starych map, połamanych mebli i woniejących potem kufajek robotników.

Wylazłam.

Zobaczyłam.

Umarłam ze strachu, stojąc na maleńkim tarasiku, z jamą w dół ziejącą.

I co? Wrócę tam.

A wieżyczka? Ot, taka, wcale nie ogromna.

Szampana nie będzie

Odpinam rower, a tu do mnie macha przez szybę sąsiad z parteru. Podciąga koszulę, pokazuje bandaż elastyczny. Już zaczyna rozpinać spodnie, ale postanawia jednak opowiedzieć całą historię bez dalszego demonstrowania (na szczęście), otwiera okno.
- Sąsiadko, całe święta byłem na Stępińskiej w szpitalu. Trzy żebra złamane, biodro stłuczone.
- Tak, wiem, mąż rano mówił. Ale jak to się stało, panie Andrzeju?
- Tu, w przedpokoju, na dywaniku pojechałem, jak wyrżnąłem, to pierwszą gwiazdkę w Wigilię zobaczyłem już w południe.
- Na trzeźwo tak?
- A jak inaczej aż tak? Zostawili mnie na obserwację, czy z głową wszystko w porządku, bo też przygrzmociłem. Ale z głową chyba dobrze, tylko te żebra, to ze dwa-trzy miesiące będą boleć. Najgorsze, że szampana nie będzie, bo dali antybiotyki na to stłuczenie i przeciwbólowe.
- Szampana? - pan Andrzej bowiem na konesera Dom Perignon nie wygląda.
- No, tak się przecież mówi, że szampan na Sylwestra. Nie o szampana się rozchodzi, tylko o całokształt. Taki pech właśnie teraz!

"Nie wiem, czy wiem, co to jest cud"

Z całą pewnością nastąpił triumf światłości nad mrokiem. I to jaki!
I zakwitła forsycja, w sam raz na święta.
Ale na TE święta????!!!!
Kiedy Ksawery pędził połamane z okazji remontu rur na Swerze Chorwackim gałęzie forsycji, przytargałam cały pęk, no, i poza choinką mam taki bukiet. Biorąc pod uwagę pogodę, tak się zastanawiałam, czy pisanki malować.
Ale nie, zostały wykonane dekoracje i dania stosowne, jak pierniczki by dziecko&przyjaciele oraz moje pierożki z kapustą z grzybami, nie całkiem tradycyjne, bo pieczone, ale już teraz tradycyjne, tradycję bowiem należy ożywiać i odświeżać, inaczej skostnieje i stężeje, stając się nie więzami, lecz okowami.

Niemniej nadal trwam w zadziwieniu i zachwycie tą światłością. I nie grudniową pogodą. A zarazem mam świadomość, że jest ona dana na chwilę, że zima pewnie jeszcze przyjdzie i da nam w kość. Że to, co się dzieje, jest ulotne i zachwycające oraz zachwycająco ulotne. Że to prezent niezwykły.

"Latami wydawało mi się, że życie jest bezsensowne i udręczające, ale niedawno odezwał się gen transferu i przechodzę do grupy zachwyconych, której kiedyś szczerze nie znosiłem. Wszystko wydaje się rzeczą istotną, wartą uwagi, którą warto pisaniem zatrzymać.[...] W tym momencie życia mam tak ekstatyczne usposobienie, że mogę gadać infantylnie."

Z wywiadu z Jerzym Pilchem "Szynka pod choinką i inne prezenty" w ostatnim TP http://tygodnik.onet.pl/szynka-pod-choinka-i-inne-prezenty/nvh11.  

Też przeszłam do tej grupy, której również nie znosiłam, bo mi się zdawała, no, właśnie, infantylna. Zachłannych na zachwyt i jego zatrzymywanie, w taki czy inny sposób. Zachwyt chwilą, słowem, obrazem, sytuacją. Kaczkami mandarynkami w Łazienkach i tekstami moich sieleckich sąsiadów. Ale, co tam, w dupie mam, najwyżej będę infantylna. A jakież to przyjemne!

Ostatnio ciężko było o zachwyty, wszystko pędziło, trudno było dostrzec, a co dopiero się zachwycić. 

"Cicha noc, święta noc,
Pastuszkowie u swych trzód
Biegną wielce zadziwieni
Za anielskim głosem pieni
Gdzie się spełnił cud,
Gdzie się spełnił cud".

Tego Wam z okazji świąt życzę - dostrzegania i zatrzymywania cudów.
I odpocznijcie pod choinką w ciszy, choć trochę, jako i ja czynię.