piątek, 7 lutego 2014

Lawerak


- Stała, taka bida, przerażona, szczeniak jeszcze malutki, w bramie płonącego domu przy Szpitalnej. A my mieszkaliśmy na Chmielnej, do ogródka u Bliklego nosiło się w czasie Powstania butelki z benzyną, coś do jedzenia. I uratowałam ją z tego płonącego domu, a potem poszła z nami do Pruszkowa. Znalazłyśmy się z babcią w transporcie, wieźli nas do Niemiec. Po drodze ktoś umarł, zatrzymali transport, żeby wynieść ciało. To był transport starszych osób i dzieci, ja już byłam wprawdzie dużym dzieckiem, miałam 11 lat. Pilnowali nas tylko banszuce. Kiedy otworzyli wagon, banszuce powiedzieli, że będą strzelać w powietrze i kto chce, niech ucieka. Więc skoczyłyśmy z babcią, ja z tym pieskiem na rękach. Przez lasy doszłyśmy do wsi, tam nas przyjęli jacyś ludzie. Dali nam najwspanialsze jedzenie, jakie pamiętam w życiu - gorące, sypkie gotowane ziemniaki. Do dziś czuję ten cudowny smak.

- Po wojnie odnaleźliśmy się wszyscy na Pomorzu. I ta suczynka była z nami. To był lawerak, seter angielski, w czarno-białe łaty. Okazało się, że jest absolutnie rasowa, czystej krwi. Nazywała się Chérie i naprawdę była naszym kochaniem. Byliśmy wtedy bardzo biedni i, choć dalsza rodzina z nas się śmiała, że zeszliśmy na psy, to w pewnym momencie naprawdę przeżylismy dzięki sprzedaży szczeniaków od niej, które zdążyła urodzić, zanim zachorowała.

- Jako pierwsza osoba w naszej rodzinie - bo pies to przecież osoba - dostała antybiotyk. Antybiotyki były wtedy absolutną nowością, dla ludzi ich nie było, ale jakoś udało się dla niej zdobyć. Niestety, zachorowała na nosówkę, czy ten atybiotyk został podany za późno, czy był nieskuteczny - nie wiadomo, w każdym razie nie udało się jej uratować. A ja od tej pory już zawsze miałam psy.

Babcia-komandos (tak nazywają ją jej wnuki) niestrudzenie rzuca piłeczkę i kije swojej czekoladowej labradorce z ADHD. Mniej więcej co pół minuty, co daje dobrze ponad 100 schylań i rzutów na godzinny (co najmniej) spacer. Mówię, że mi się arytmetyka nie zgadza, że jak to? W czasie Powstania miała 11 lat, czyli teraz ma...

- Że nie wyglądam na swój wiek? To pewnie kwestia genów, moja mama też nie wyglądała, do końca życia. Tylko że ona była piękna, ja nie jestem do niej w ogóle podobna, była prześliczną, jak to się mówi, efektowną, brunetką. A poza tym może to dlatego, że wciąż pracuję.

Babcia-komandos wykłada, pisze artykuły naukowe i książki. Nie licząc innych form aktywności zawodowej. Jest sędzią Sądu Najwyższego w stanie spoczynku. Została mianowana w roku 1989. Wcześniej nie było to możliwe.

- Wczoraj był u mnie ksiądz po kolędzie. Nie, nie z Chełmskiej, ja już podchodzę pod parafię na Czerniakowskiej. Młody człowiek, a jakoś tak dziwnie na psa reagował. Czekałam, kiedy powie "apage, satanas". A ona po prostu była ciekawa. Może i dobrze, szybko sobie poszedł.

Nigdy tego nie robiłam, ale korci mnie, żeby ponagrywać jej wspomnienia. Nie wiem, czy uda mi się ją namówić, czy to potrafię. Ale jest to Postać i chciałabym to zrobić.

3 komentarze:

  1. z przyjemnością bym przeczytała Takie Wspomnienia!

    OdpowiedzUsuń
  2. Cudowne... musisz nagrać. Co za historia... a to ledwie przedsmak. Uda Ci się ją przekonać, powiedz jej, że musisz!

    OdpowiedzUsuń

jeśli komuś się chce, proszę o komentarz, będzie mi miło