Graniczna dziewczyna

- Pani elegancka! Pani elegancka, zrobi mi pani zdjęcie? Bo ja bardzo fotogeniczny jestem.

- Przepraszam najmocniej, że tak zaczepiłem. Ale ja naprawdę jestem fotogeniczny, a pani ma taki aparat, no, zawodowy, a nie, jak wszyscy, tylko te telefony, to tak jakoś odruchowo zapytałem. I jak wyszło? Nie, nie pokazuje pani, ja i tak nic nie zobaczę, bo my tu już od rana siedzimy, widzi pani, tam z tyłu są moje koleżanki, się wypiło trochę, wzrok nie ten. Na pewno wyszło, ja jestem fotogeniczny typ. Mówi pani, że stylowy chłopak? I te okulary? Pani też ma fajne okulary. I w ogóle nic pani nie brakuje, pani elegancka. Od razu panią przyuważyłem. Ja zawsze poznam, czy kobitka ma klasę. A z pani to normalnie graniczna dziewczyna! Że na granicy? Nie, że po wszelkie granice. Sam szczyt. Graniczna, mówię! Miłego wieczoru, pani elegancka i dziękuję za zdjęcie.

Nuda, panie, nuda

I znowu przyszła niedziela. Chopin po drodze. Koncert. Tłum na trawie. A potem.  Zakupy. Lato w mieście.
Oraz Pan Ziółko powiedział, że w tym sezonie nie tylko złociste buraki - "Burak burakiem, bez względu na ilość złota i odcień czerwieni, pozostanie burakiem, burakiem będzie, wiadomo, o co chodzi, choćby i na bogato i ideologicznie".

- otóż nie tylko te buraki, skorzonera się udała, w sierpniu już pod koniec będzie, a ja Panu Ziółko mówię, że to moja ukochana jarzynka z czasów małości, Babcia klęła, bo ręce brązowe od obierania, pamiętam, z Końskiego Targu Dziadek skorzonerę przynosił, lat temu to było ponad 40 w Olsztynie. Czekam na ową.

Lato w mieście

Szczęśliwy dzień. Z tych, co to się czuje, jak powietrze dotyka ciała. Opływa, głaszcze. Ma inną gęstość, inny zapach, niż zwykle. Dzień, który będzie się pamiętać za kilkadziesiąt lat. W jego intensywności. Na łożu śmierci. I na zawsze, po tym łożu też. Dzień, w którym się wie, że jest się w najlepszym miejscu na świecie, w idealnym czasie. "Chce krzyczeć, chcę ryczeć, chcę śpiewać".

Jedziemy na rowerach przez Aleje Ujazdowskie. Lipy w większości już przekwitły, ale te nadal kwitnące pachną gęsto, do naćpania. Fortepian spod pomnika Chopina słychać w tle. Pani i pan parkują rowery, siadają na ławce.
- Jest tak pięknie, że mogłabym teraz umrzeć.
- A ja z tobą. Ale teraz lepiej może pożyjmy, co?

I dojeżdżamy do tego miejsca. Zielony Jazdów. Szczęśliwi ludzie chodzą w zachwyceniu. Chwila trwa, i trwa, co najmniej dwa razy dłużej. Dotykają, wąchają, uśmiechają się, od tego piękna pięknieją.

Dlaczego trzeba się spieszyć?

Tesco nasze małe, taki bardziej sklep osiedlowy, niż supermarket. Niedziela, chwila przed 13:00, moment styku ostatnich przedobiednich zakupów i dużych zakupów na przyszły tydzień, kolejka. Zaglądam ludziom w koszyki, słucham rozmów. Przy sąsiedniej kasie - tatuś z synkiem, na oko pięcioletnim. Chłopczyk, który do tej pory grzecznie stał w kolejce, zaczyna płakać.

- Dlaczego nie mogę wykładać z koszyka? Ja chciałem pomagać! Dlaczego nie mogę?
- Bo nie mam czasu na takie zabawy.
- A dlaczego nie masz czasu?
- Bo trzeba się spieszyć.
- Dlaczego trzeba się spieszyć? Tato, powiedz mi, dlaczego trzeba się spieszyć?
- Nie mam czasu.
- A kiedy będziesz miał czas, żeby mi powiedzieć, dlaczego trzeba się spieszyć?
- Jak nie będę się spieszyć.
- Bo jak się spieszysz, to nie masz czasu?
- Właśnie tak.
- A jak byś się nie spieszył, to byś miał czas?
- To bym miał.
- No to się nie spiesz.

Brzydkie słowa

Nie, nie będzie o brzydkich słowach, które się cisną na usta, z okazji chociażby odwołania spektaklu "Golgota Picnic". I innych okazji.

Będzie o innych brzydkich słowach.

Zbigniew Mikołejko zebrał onegdaj bęcki za atak na matki "wózkowe". Ja go rozumiem, matki bachorków są koszmarne. Bachorkoterrorystki. Zgadzam się, one są potworne. Ale są też matki sensowne, którym jednakowoż coś dziwnego się dzieje z głową. A w obrębie głowy - z językiem. Otóż używają one dziwnych słów, jak: "pieluchowanie/pieluszkowanie", "parenting", "tematyka parentingowa", "blogi parentingowe", "chustowanie". Chodzi o zawijanie w pieluszki, jedno lub wielorazowe, rodzicielstwo i związane z tym kwestie, noszenie w chuście, że tak przetłumaczę na język polski. Prowadzą też walkę o przewijaki (WTF? chyba chodzi o miejsce do przewijania), w knajpach, do których ja miałabym chęć przyjść się upodlić, a już na pewno po 21:00 nie chcę oglądać w nich żadnych dzieciątek, przewijanych czy karmionych, czymkolwiek, piersią czy butelką.

Jestem za obecnością dzieci w miejscach publicznych. Za zabieraniem dziecka na wystawę, do knajpy (nie każdej i nie zawsze). Generalnie wszędzie, choć z wyłączeniem miejsc, gdzie dziecku wcale nie jest miło, a i ludziom w takim miejscu nie jest miło z maleńkim dzieckiem. Jestem za publicznym karmieniem piersią. Za miejscem do przewijania, choć słowo "przewijak" sprawia, że swędzą mnie zęby i mam ochotę kąsać.

NIE popieram przynoszenia dzieci na wieczorną knajpianą upadłość.

NIE życzę sobie w moim otoczeniu dzieci mateczek/tatusiów, reagujących dopiero na taniec świętego Wita i totalną demolkę w wykonaniu swojego potomstwa.

Ale przede wszystkim nie jestem w stanie znieść tych ohydnych słów, jakie powyżej wymieniłam. Pieluszkowanie. Chustowanie. Parenting.

Post nietypowy - prośba o pomoc

tak, wiem, próśb o pomoc pojawia się mnóstwo, stajemy się na nie odporni, tyle tego jest 

bardzo rzadko udostępniam takie apele na fejsbuku, właśnie dlatego, że w nadmiarze tracą moc

tym razem puszczam i na fejsbuku i tutaj

mnie ruszyło to: "- To jakieś szaleństwo, żeby rozcinać czaszkę u 4-miesięcznego dziecka. - napisał dr Fearon z Dallas. Jest jednym z niewielu, jeśli nie jedynym, specjalistą w operacjach dzieci z zespołem Aperta. Leczenie w USA jest zupełnie inne niż w Polsce. Co najmniej 10 operacji mniej. 10 narkoz mniej, 10 pożegnań mniej, 10 otarć o śmierć mniej. Jak to możliwe? I dlaczego nie ma takiego leczenia w Polsce? W USA przy jednej operacji zbiera się kilka zespołów operacyjnych, żeby jednocześnie operować główkę, nóżki i rączki. W Polsce podczas jednej operacji operuje się albo jedno albo drugie, albo trzecie. Dodatkowo, nie wstawia się paliczków przy rozdzielaniu paluszków, a także naraża się dziecko na ogromne cierpienie, pobierając skórę do przeszczepu z innych części ciała."

a, tak poza tym, mama Zojki jest koleżanką mojej znajomej

wpłaćcie choć piątaka, funta, półtora ojro czy ile tam chcecie i możecie

oraz będę wdzięczna za udostępnianie

http://www.siepomaga.pl/f/mamserce/c/1494

A ile ma lat? O, to naprawdę staruszek

- A on ile ma lat? O, to naprawdę staruszek, biedak, ledwie chodzi. A moja ostatnia psina, suczynka, bokserka, umarła, kiedy miała 6 lat.
Na raka, dopowiadam w myślach, słyszałam tę historię kilkanaście, albo i kilkadziesiąt razy, ale wysłucham kolejny raz. Bardzo starsza pani, drobniutka, chudziutka, jak pajęczynka, pochyla się nad moim psem, który właśnie postanowił zrobić sobie odpoczynek.
- Miała przerzuty wszędzie, weterynarz powiedział, że naprawdę trzeba uśpić, żeby się nie męczyła, tak płakała już z bólu. One za krótko żyją, te nasze kochane psy, za krótko.
- A ja to miałem taką sukę, mądrą, złoto, nie pies. Przyjaciel, no, rodzina. Ale zachorowała, leczyliśmy, nic się nie dało zrobić, 8 lat miała, jaka to jest żałoba, jak po człowieku.
Owczarek niemiecki, dopowiadam w myślach, przerasowana suka, z chowu wsobnego, rak, stawy wysiadły i wątroba. Słyszałam tę historię kilkanaście, albo i kilkadziesiąt razy, ale wysłucham kolejny raz. Parkowy kolega, już przetrzeźwiały po porannym piwie, pochyla się nad moim psem, który właśnie postanowił zrobić sobie odpoczynek.
- Tak patrzę, chłopak ostatnio lepiej chodzi, daj mu Boże. Choć stawy kiepskie, widać. Ile ma lat? A, słuszny wiek.
- O, moja miłość idzie. Bo ja to wszystkie psy kocham. Najbardziej ich uszy, takie aksamitne. No, widzi pani, jak pan Andrzej mi pięknie pomaga. Ale tylko po południu. A rano ten intrygant przychodzi. Leń, intrygant, podlec i plotkarz. Raz przychodzi, raz nie, nie można niego liczyć. Albo mi rozłoży stojaki na warzywa albo i nie. Wtedy dzwonię po kryjomu po pana Andrzeja. Co zrobić, nie mam wpływu, szef ustala. No, co, kochany, uszy masz aksamitne i serce szczere. Gdybyś ty był moim szefem, to byśmy się dogadali.
- A ile ma lat? Bo widać, że stary, morda siwa, ale jak on się cieszy, jak do wody wejdzie. Tyle jego, oby jak najdłużej.
- Hau hau. Hau ał. Hał nie ał - mówi mała dziewczynka, z półtora roku, zawsze, kiedy się mijamy na podwórku, jej mama wyjaśnia, że ona boi się psów, ugryzł ją jeden, i to rodzinny, ale tego chyba się nie boi, widzi, że łagodny.
- Mogę pogłaskać? Że śmierdzi? Nie szkodzi, ja wszystkie psy kocham. Ale gdybym na panią choć oczy podniósł, to by do gardła skoczył, nie? Obrońca!
- Ja go znam, to jest świetny pies. Zawsze gadaliśmy z chłopakami o nim, nie do wiary, że to lablador. Lablador? Labrador? Jak to się mówi? I nie skrzyżowany z amstafem? A wygląda.

I tak codziennie, po drodze do parku, w parku, w drodze powrotnej, kiedy pies postanowi zrobić sobie odpoczynek. Przystają, zagadują, opowiadają swoje psie historie, niektórzy ci sami, co zawsze, te same opowieści, których po raz kolejny wysłuchuję, inni - przechodzący przypadkiem.

Też cię będzie stać

Park Sielecki. Przedwieczerz.
Od stawu daje mułem, od kościoła, przez otwarte witrażowe okna, snuje się woń kadzidła.
Ze stadionu na Łazienkowskiej dochodzi z oddali pogłos meczowych okrzyków plemiennych, dobywających się z tysięcy gardeł.
Z kościoła - wykonanie pieśni na dwa głosy żeńskie i dwa męskie, z towarzyszeniem dwóch gitar, skrzypiec i fletu poprzecznego. Z uwagi na niedostatki dykcji lub też złe nagłośnienie wyławiam jedynie refren, coś jakby "Pan niesie miłość".
Alejką idą oni. Środkiem ten wyraźnie najważniejszy; rzeźba, ale nie napakowany, ruchy płynne, jak u gibkiego drapieżnego zwierzaka, dres i obuwie sportowe, ale z najwyższej półki, żaden tam adidas, coś znacznie bardziej wyrafinowanego, czego nawet nie jestem w stanie rozpoznać. Znamy się z widzenia, z niedawnej akcji w obronie dawnego przedszkola i przyległego ogrodu przed zakusami dewelopera. Tańcował wtedy w rytm samby podczas parady wokół przedszkolnego ogrodu, wyginał śmiało ciało i śmiało pozował do zdjęć. No, zna chłopak swoją wartość. Już z daleka uśmiecha się do mnie, pozdrawia. Bo czemu nie. Po bokach - asysta. Jeden bardzo gruby, toczy się, z nogi na nogę. W wiszących szortach i białej koszulce z malutkim emblematem Legii, koszulka jak namiot, chyba w największym możliwym rozmiarze, a pod koszulką zwały się kolebią, żyją własnym życiem, poruszają się, jakby miał tam pod spodem kilka ruchliwych szczeniaczków. Też się znamy z widzenia, z festynów sieleckich. I mieszka po sąsiedzku, ulicę dalej. Więc również posyła coś na kształt porozumiewawczego uśmiechu. Drugiego z asysty, chuderlawego młodziaka w koszulce Everlast i marniutkich dresach ortalionowych nie kojarzę, ale może po prostu wyrósł, wybujał z dzieciaka niedawno, więc nie rozpoznaję.
Gruby w emocjach:
- Ten mój szef kazał mi jutro przyjść na 13:30, na drugą zmianę. A miała być pierwsza. Ja mam swoje plany, on tego w ogóle nie szanuje, kolejny raz. To ja go pierdolę, a zresztą wiem, że przyjdę tylko po to, żeby mnie wypierdolił. Nie przyjdę, pierdolę go.
- Nie przyjdziesz, wypłaty nie dostaniesz - tonuje emocje Ten Ważny.
- Pierdolę wypłatę, wszystko pierdolę - Bardzo Gruby robi się purpurowy na twarzy.
Dzwoni komóra Tego Ważnego. Ważny odbiera, oddaje piwo do potrzymania młodziakowi.
- No co tam? Naprawdę? To wbijamy, za chwilę jesteśmy. Tak, z browarem.
- Tomek. Na bucha zaprasza. Urodziny ma. I gest. Bo stać go. A ty idź do roboty jutro, poszukasz spokojnie innej. Też cię będzie stać. Spójrz na siebie, jak ty wyglądasz, ogarnij się i nie pierdol. A ty, Młody, słuchaj, i ucz się życiowo od starszych.

Pani zje ogórka

- Koledzy, a jak wczoraj na Wiktorskiej kupowałem strunę E 1, bo mnie one zawsze szybko idą, ja w emocjach gram, to był ten gitarzysta od Rodowicz, no, ten, jak on się nazywa? Taki, co grać nie umie. Jak on się nazywa? Ten z długimi włosami.
- My nie wiemy, nie śledzimy za bardzo.
- On od lat z Marylką gra. A nie umie ni cholery. No, jak mu tam? Krebst! Nie, Krebs. Zbyszek. To ja do niego podchodzę i mówię, że, bez urazy, ale po mojemu to on grać nie umie. A on wcale się nie obruszył, tylko mówi, że wciąż się uczy. Pogadaliśmy tak bardziej fachowo, ja mu parę rzeczy podpowiedziałem. Równy gość. Ale grać nie umie.

- O, pani nam robi zdjęcia! Pomachajcie pani, uśmiechnijcie się do miłej pani, niech zobaczy, że z nas fajne chłopaki.

- A miła pani niech się poczęstuje ogóreczkiem. Bardzo panią proszę, pani się częstuje. Zachęcałbym jednak, ja pani powiem, dlaczego. Ogórki są dla kobiet szczególnie wskazane. Bo jak pani zje ogórka, to panią zaswędzi dziurka.

- To teraz chyba mi się należy bułka - zasłużyłem, nie?

Ziuta, pies na suki i wnuczek

- Ziuta! Ziuta! Chodź tu, możesz się spać położyć, przecież wiesz, że nigdzie nie jedziemy. Tak, proszę pani, ona wie, że jak pan otworzy piwo, to nie jedziemy. Ona wszystko wie, wszystko rozumie. Wie, że jak piwo otworzę, to siedzimy w samochodzie. Bo możemy. Samochód to miejsce prywatne, mogę się napić, nawet, jak mam kluczyki w stacyjce. Byle nie wystawiać ręki z piwem poza. To piwo trzymam w prawej, w samochodzie. Tylko z lewą nie wiem, co zrobić, kiedyś papierosa trzymałem. Poza samochodem. A teraz tak ta lewa wystaje. A Ziuta wszystko wie. Piękna nie jest, taka ryża beczka, ale jaka mądra. Jak to kundle. Chociaż ten mój szarpej, rodowodowy, a jaki mądry był. Pani pamięta? A, pamięta pani. Wszyscy go pamiętają, a to już 5 lat, jak go nie ma. Ona chodzi bez smyczy, bez obroży, ale się pilnuje. Człowieka się trzyma. A on to chodził, gdzie chciał. Bywało, i na trzy dni znikał. On pies był na suki, lepszy cwaniak, łaził na ksiuty, jak to się kiedyś mówiło. W Morskim Oku się czaił, w krzakach, i jak suka szła, to dopadał. I spał tam, czekał na poranne spacery. Taki był cwany. A na przejściu to stał, aż ludzie pójdą, rozumny taki.
- No i 13 lat przeżył, ale w końcu to już weterynarz powiedział, że męczę psa, że trzeba uśpić, bo przerzuty poszły wszędzie, od kręgosłupa go sparaliżowało. Nie wstawał, płakał, bolało go. Proszę pani, tragedia to była, ale uśpiłem. I powiedziałem sobie, że żadnego psa. Ale dzieci ze wsi ją przywiozły, tę moją Ziutę, zaraz po tym, jak szarpej odszedł, małe takie to było, w kieszeni się mieściło. Chcieli ją zakopać, łopatą przez łeb i zakopać. Nie, nie dzieci, miejscowi. I dzieci ją uratowały.
- Dzieci na nią mówią Rata, nie wiem, skąd to wzięły, ale ja nazywam Ziuta. I dzieci też właściwie zaczęły ją tak nazywać. No bo czy nie wygląda na Ziutę? Ona z nami śpi w łóżku, kąpię ją co tydzień, bo na poduszce śpi. Wiem, kąpać za często niezdrowo, tak opłuczę tylko.
- Pani na zakupy? Do Biedry? A, po warzywa. Do kulawego, znaczy się płońszczaka? To pani pójdzie do naszego, tego w bramie przy Tatrzańskiej. On od środy do soboty, a truskawki ma własne, słodziutkie, i ziemniaki własne, i ogórki, a kapustę kiszoną od sąsiada. I w ogóle, co się da od sąsiadów.
- Truskawki dziś od niego kupiłem, na jutro, na bierzmowanie wnuczki. Przez to bierzmowanie uciekłem, piwa się napić, spokojnie posiedzieć w samochodzie, bo one, ta moja kobieta i córka szaleją, sprzątają, położyć się nie ma jak, odpocząć spokojnie.
- Ta wnuczka to grzeczna, póki co, uczy się dobrze, może na zmarnowanie nie pójdzie. Bo starszy wnuczek to nicpoń taki, ma 18 lat, szkołę rzucił. Ja tam się nie mieszam, choć mi się serce kraje. Rodzice mu zapowiedzieli, że ma w domu sprzątać i ugotować. To sprząta. Czy gotować umie? Umie, i to jak, przecież się uczył gastronomii i hotelarstwa na Krasnołęckiej, jest oszczędność dla domu. Ja go chciałem dać na praktyki do Sowy, wie pani, Sowa i Przyjaciele, tam, gdzie kiedyś Sielanka, a potem Karczna Słupska. Bo tak się złożyło, że my się znamy z Sową, na "ty" jesteśmy. Ale jak ja go mam polecić, za dwa dni on to oleje, do roboty nie przyjdzie? Wstyd.
- A wie pani, co on mówi, ten mój wnuczek? Że jego to interesuje, za przeproszeniem, tylko pierdolenie. No, seks, w sensie. Nie powiem, powodzenie ma. Jak ten mój szarpej. Tylko on był pies. I chyba inteligentniejszy.
- Tak myślę, że może jemu to przejdzie. Że zmądzrzeje. Ale nie wiem, czy doczekam. Bo ja idę na operację. Pani słyszy, jak ja mówię. I dlatego nie palę. Będą mi wycinać polipy ze strun głosowych. Ale czy ja się z tej operacji obudzę? Mam nadwagę, nadciśnienie. Człowiek się nie oszczędzał, taka prawda. A już zaraz 66 lat skończę. Pani pomyśli o mnie, jak będę miał tę operację. We czwartek, 22 maja.